Grupy i wspólnoty

Parafialny Oddział Akcji Katolickiej

Ksiądz asystent: ks. proboszcz Grzegorz Garbacz
Prezes: p. Ryszard Kucha
Spotkania w I środy miesiąca po wieczornej Mszy św.

Ksiądz Arcybiskup Metropolita Przemyski powołał PARAFIALNY ODDZIAŁ AKCJI KATOLICKIEJ dekretem z dn. 6 grudnia 1997r. Obecnie do oddziału należy 26 członków.

1. Pojęcie Akcji Katolickiej – Akcja w znaczeniu najogólniejszym jest to działalność katolicka zgodna z zasadami wiary. Oznacza to organizację za pomocą której to się rozwija. A.K. jest stowarzyszeniem więc jest to działalność zbiorowa, zatwierdzona przez władzę duchową (biskupa diecezjalnego). Ludzi świeccy w sposób zorganizowany wspomagają hierarchię Kościoła w pracy duszpasterskiej. W tym znaczeniu Akcja Katolicka jest urzędem ludzi świeckich w Kościele. Należą do niej ludzie ochrzczeni pragnący dobra Kościoła.
Poznanie podstawowych wiadomości w Akcji Katolickiej staję się koniecznym warunkiem do świadomego i aktywnego przeżywania przynależności do tego stowarzyszenia. Miejsce i rola jaką spełnia A.K. domaga się od kandydatów i członków odpowiedniego przygotowania się (Abp J. Michalik).
W Łańcuckiej „FARZE” powstał Parafialny Oddział Akcji Katolickiej poprzedzony przygotowaniem formacyjnym kandydatów – założycieli. Pierwszym prezesem Oddziału był śp. Roman Wyrok. Zarząd składa się z 7 członków, zaś Komisja Rewizyjna z trzech członków. Zarząd P.O.A.K. ściśle współdziała z Zarządem Diecezjalnego Instytutu Akcji Katolickiej.

2. Cele Akcji Katolickiej.

Akcja Katolicka tak zorganizowana ma wyznaczony cel:
a) Wewnętrzny: formację duchową członków ze szczególnym uwzględnieniem celów apostolskich
b) Zewnętrznym: promocja dobra i niszczenie zła.
Cel wewnętrzny A.K.:
Osiąga się go przez organizację właściwej formacji duchowej z uwzględnieniem ducha apostolskiego. Formacji ma pomóc w przezwyciężaniu indywidualizmu. Sama formacja w A.K. powinna uwzględnić charyzmat stowarzyszenia prowadzący do budowania wspólnoty. Duch jedności jest nieodzowny w A.K.
Cel zewnętrzny A.K.:
W ujęciu pozytywnym prowadzi do propagowania dobra, zaś w ujęciu negatywnym do zwalczaniu zła.
W formacji należy zwracać uwagę na osobisty udział w apostolskie zaangażowanie Kościoła. Aby Akcja Katolicka realizowała wyznaczony jej cel powinna skupić odpowiednią liczbę w P.O.A.K., którzy muszą być zdyscyplinowani i oddani kierownictwu.

3. Akcja Katolicka jest urzędem ludzi świeckich w Kościele

Za Akcję Katolicką odpowiedzialność bierze Kościół hierarchiczny, gdyż jest ona powołana do pomocy kapłaństwu hierarchicznemu. Głos Akcji Katolickiej winien być głosem Kościoła. A.K. ma być przedłużeniem nauczania Kościoła. Członkowie A.K. mają w jedności z proboszczem:
• Angażować się w przekaz i obronę doktryny wiary
• Stać na straży moralności chrześcijańskiej
Akcja Katolicka w Kościele domaga się zaangażowania i obecności kapłanów asystentów. Ks. Abp Józef Michalik na sympozjum o A.K. w … w kwietniu 1995r. (gdy ta dopiero „raczkowała”) powiedział: „apostolstwo Akcji Katolickiej domagać się będzie zaangażowania, i to bardzo ścisłego, kapłana i świeckich. Apostolstwo Akcji Katolickiej stać się powinno przedłużeniem działania apostołów i hierarchii. To ma być „komunia” w działaniu, przeżywania odkrywania i zaspokajania potrzeb Kościoła. Ta cecha powinna stać się podstawa duchowości Akcji Katolickiej”.
Później – 17 lutego 1997r. – ksiądz Arcybiskup J. Michalik między innymi powiedział: „Akcja Katolicka jest stowarzyszeniem w Kościele, w którym kapłani i świeccy uczą się współpracy ze sobą dla dobra Kościoła. Kapłan ma ubogacać swoją duchowością członków jej. Członków do A.K. wyszukują proboszczowie. To jest dowód zaufania proboszczów do świeckich, ale on ma zapewnić katolickość A.K., ma zapewnić dopływ łaski”

4. Trzy lata przed swoją śmiercią (26 IV 2002r.) – Jan Paweł II do członków włoskiej Akcji Katolickiej powiedział słowa, które są aktualne i ważne dla naszej Akcji Katolickiej:

„Kościół nie może obejść się bez Akcji Katolickiej. Kościół potrzebuje grupy świeckich, którzy wierni swemu powołaniu i skupieni wokół uprawnionych pasterzy, będą gotowi dzielić z nimi codzienny trud ewangelizacji w każdym środowisku. Jest to status A.K.”

Kościół potrzebuje świeckich:
•   Gotowych poświęcić życie dla apostolstwa i tworzyć więź przede wszystkim ze wspólnotą diecezjalną;
•   Którzy własnym doświadczeniem ukazywać będą radość chrześcijańskiego życia,
•   Którzy będą upatrywać w chrzcie źródło swej godności,
•   We wspólności chrześcijańskiej mieć będą swoją rodzinę, a w Pasterzu widzieć Rękę Ojca prowadzącego i wspierającego w drodze,
•   Świeckich, którzy nie zamkną swej wiary w prywatności, ale wnosić ją będą w relacje społeczne i instytucje, w teren, żeby budować cywilizację miłości.
Cele powyższe osiąga się zwłaszcza przez formację zbiorową i indywidualna, bowiem każda formacja musi pozwolić człowiekowi na rozwój możliwości i na rozkwit jego własnego powołania.

W Parafialnym Oddziale Akcji Katolickiej w Łańcucie „Fara” dostrzega się, iż w tym oddziale prowadzi się, a członkowie uczestniczą w różnych formach formacji duchowej, apostolstwo tak wewnątrz Oddziału jak i na zewnątrz, w kontaktach nie tylko z innymi wspólnotami parafialnymi, ale też poza nimi służąc pomocą tym, którzy są w potrzebie materialnej, intelektualnej i duchowej. Źródło: „Formacja Kandydatów do A.K.”

Praca zbiorowa pod red. Ks. J Wiźniaka (Przemyśl 2005)
„Rola asystenta w kościelnym stowarzyszeniu”
Abp J. Michalik – Niedziela nr 13/08

Róże Różańcowe

Opiekun: ks. proboszcz Grzegorz Garbacz
Spotkania: Nabożeństwo Różańcowe
I niedziela miesiąca połączona ze zmianą tajemnic.

Bractwo Szkaplerza Świętego

Opiekun: ks. proboszcz Grzegorz Garbacz
Spotkania formacyjne podczas wieczornych Mszy świętych
II czwartek każdego miesiąca.

Straż Honorowa NSPJ

Opiekun: ks. proboszcz Grzegorz Garbacz p. M. Pelc
Spotkania w czwartki przed I piątkiem miesiąca o 16.30.

Arcybractwo Straży Honorowej NSPJ – co to jest?

Początki Arcybractwa sięgają wieku XIX, zwanego wiekiem Serca Jezusowego. We francuskim mieście Bourg-en-Bresse, 13 marca 1863 r. powstała Wspólnota, która już następnego roku została zatwierdzona jako Bractwo, a czternaście lat później jako Arcybractwo Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jej inicjatorką była Wizytka – s. Maria od Najświętszego Serca. Jako duchowa córka św. Franciszka Salezego, intuicyjnie wyczuła, że właśnie “nabożeństwo do Najświętszego Serca może posłużyć za podstawę duchowości dostępnej dla wszystkich. Każdy według swojego «stanu i zawodu» – jak mówił św. Założyciel – mógłby żyć tym nabożeństwem w duchu pokuty i wynagrodzenia dla większej chwały Bożej, spełniając obowiązki swojego stanu. Kto zatem zdecydowałby się przystąpić do Straży Honorowej, mógłby swoje codzienne życie prowadzić w zjednoczeniu z Chrystusem, z Jego eucharystyczną Ofiarą”.
Istota Godziny Obecności
Siostra Maria od Najświętszego Serca pragnęła, aby celem Straży było szerzenie czci, uwielbienia i wynagradzanie Sercu Bożemu za grzechy i zniewagi, jakich dopuszcza się świat.

Należało to czynić na wzór “pierwszej Straży”: Najświętszej Maryi Panny, św. Jana i św. Marii Magdaleny, stojących pod krzyżem Chrystusa na Golgocie. Wizytka z Bourg-en-Bresse doszła do przekonania, że nie należy od stowarzyszonych domagać się dodatkowych ćwiczeń duchowych, jedynie ofiarowania codziennych zajęć w ciągu wybranej i uprzywilejowanej godziny, którą każdy sobie wybierał stosownie do prowadzonego trybu życia. Praktyka Godziny Straży nie polega zatem na spędzeniu godzinnej adoracji przed Najświętszym Sakramentem, lecz na przeżywaniu wszystkiego, co się wydarzy podczas wybranej godziny w ciągu dnia w duchu uwielbienia i wynagrodzenia Najświętszemu Sercu Jezusa. Współpracując z łaską Bożą, przez modlitwę i rzetelne wykonanie swoich codziennych obowiązków, członkowie odpowiadają miłością na miłość Bożego Serca. Symboliczne zapisanie na Zegarze Straży jest znakiem podjętego zobowiązania do uświęcenia wybranej godziny, a następnie całego życia.

Oprócz codziennej Godziny Obecności przy Sercu Jezusa wielu członków wybiera sobie dodatkową Godzinę na tzw. Zegarze Miłosierdzia, aby modlić się o nawrócenie grzeszników. Są i tacy, którzy za grzechy świata ofiarowują całe swoje życie, wspaniałomyślnie przyjmując cierpienia, jakimi Boża Opatrzność ich doświadcza. Członkowie Straży znajdują się we wszystkich częściach świata, dlatego w każdej godzinie dnia i nocy wierni czciciele czuwają przy Bożym Sercu, składając Mu hołdy czci, miłości i wynagrodzenia.

Posoborowe statuty

Współczesne statuty Arcybractwa, zachęcając do propagowania kultu Najświętszego Serca jako “najbardziej pożądanej formy autentycznej pobożności względem Jezusa Chrystusa” wyznaczają związane z tym praktyki.

Zaleca się oprócz codziennej Godziny Obecności częste nawiedzanie i adoracje Najświętszego Sakramentu oraz udział w Ofierze Eucharystycznej – z Komunią św. wynagradzającą, zwłaszcza w pierwsze piątki miesiąca i w czasie nabożeństw eucharystycznych, sprawowanych w duchu zadośćuczynienia Sercu Zbawiciela za wyrządzone Mu zniewagi w Najświętszym Sakramencie. Nowenna dziewięciu pierwszych piątków miesiąca jest najbardziej podstawową formą czczenia Serca Jezusa. Innym ważnym strażowym nabożeństwem jest Godzina Święta, odprawiana w czwartek przed pierwszym piątkiem miesiąca. W czerwcu – miesiącu poświęconym szczególnej czci Boskiego Serca – członkowie Arcybractwa uczestniczą w nabożeństwach czerwcowych. W tym też miesiącu obchodzą główne święto patronalne – uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa oraz tradycyjnie udają się w ogólnopolskiej pielgrzymce do tronu Królowej Polski na Jasną Górę.

Miłość do Bożego Serca Jezusa skłania ich do pielęgnowania w sobie pobożności indywidualnej, wyrażającej się w akcie osobistego poświęcenia Sercu Bożemu, odprawianiu nowenny do Najświętszego Serca przed pierwszym piątkiem każdego miesiąca, śpiewie Godzinek o Najświętszym Sercu i intronizacji Bożego Serca w rodzinie. Intensywne życie modlitwy, prowadzące do doskonałości chrześcijańskiej, znajduje swój wyraz w czynnej miłości bliźniego. Członkowie Straży nie pozostają obojętni na potrzeby parafii, środowiska w którym żyją, czy też współbraci ze wspólnoty. Jako grupa modlitewna są organizatorami lub współorganizatorami wielu nabożeństw i uroczystości religijnych w parafii. Wspomagają swoich duszpasterzy, włączając się w przygotowanie oprawy liturgicznej i przewodnicząc śpiewom religijnym. Bardzo często wykonują różne posługi charytatywne na rzecz wspólnoty parafialnej.

Formacja

Realizacja celów i zadań Arcybractwa możliwa jest przez stałą formację jego członków.

Comiesięczne spotkania w ośrodkach Straży Honorowej pod kierunkiem księdza Opiekuna służą formacji duchowej i intelektualnej, omówieniu bieżących spraw i nakreśleniu planu pracy na kolejny miesiąc. Również zazwyczaj wtedy dokonuje się losowania biletów zelatorskich, zawierających wskazówki ascetyczne na dany miesiąc. Przygotowywane i regularnie rozsyłane przez Dyrekcję Arcybractwa informacje, wydawane modlitewniki i czasopismo “Wiadomości Straży Honorowej NSPJ”, rekolekcje i spotkania dla zelatorów przyczyniają się nie tylko do sprawnej działalności organizacji, ale także pozwalają na pogłębienie życia duchowego jej członków.

Apostolat (modlitwy za kapłanów)

Opiekun: ks. proboszcz Grzegorz Garbacz
Wspólnota modląca się w intencji kapłanów. Dziękujemy Bogu za sakrament kapłaństwa. Prosimy o światło Ducha Świętego, łaskę świętości kapłanów i wierność powołaniu. Prosimy Ducha Świętego, by wzniecił światło nowych powołań kapłańskich, zakonnych i misyjnych. Za zmarłych kapłanów.

W pierwsze czwartki miesiąca Msza święta w intencji kapłanów i powołań kapłańskich, misyjnych i zakonnych.

Spotkania Apostolatu odbywają się w każdy drugi czwartek miesiąca. Na spotkaniach rozważanie i medytacja Słowa Bożego.Zapraszamy

Odnowa w Duchu świętym

Opiekun: ks. Łukasz Mendyk
Spotkania: poniedziałek – po Mszy św. wieczornej.

Koło Przyjaciół Misji

Opiekun: ks. Dariusz Szylar, s. Lucjana
Spotkania: III środa każdego miesiąca.

Grupa Modlitewna

Opiekun: ks. Jan Częczek

Spotkania w piątki po Mszy św. wieczornej

Wspólnota Modlitewna powstała z inicjatywy wspólnot Odnowy w Duchu Św. z Krakowa i Tarnowa w latach 1980-81. Za zgodą śp. ks. Proboszcza Kochmana spotkanie założycielskie odbyło się w październiku 1980 r. Członkowie Wspólnoty uczestniczyli w I Seminarium. Była to grupa bardzo liczna (około100 osób), wśród nich przeważali licealiści. Drugie Seminarium odbyło się w latach 1986-1987, które miało na celu uformowanie diakoni Wspólnoty. Wówczas opiekunem był obecnie ks. Bp Jan Ozga. Obecnie opiekunem wspólnoty jest ks. Jan Częczek.
Warto wspomnieć iż kilka osób z tej grupy odkryło i odpowiedziało pozytywnie na powołanie kapłańskie i zakonne. Wielu spośród członków działa w innych wspólnotach parafialnych. W roku 1990 Wspólnota Odnowy w Duchu Świętym przekształciła się w Grupę Modlitewną.

Wspólnota spotyka się zasadniczo w piątki. Istotą spotkań jest modlitwa obejmująca problemy świata, ojczyzny , parafii oraz osobiste. Modlitwa ma charakter uwielbienia, dziękczynienia, prośby i przeproszenia . Grupa modlitewna, licząca około 30 osób jest otwarta na zgłoszenie nowych członków.

Serdecznie zapraszamy!

Koło Przyjaciół Radia Maryja

Opiekun: ks. Jan Częczek
Spotkania: III środa każdego miesiąca
W sobotę po Mszy świętej o godzinie 7.30 różaniec w intencji Ojczyzny

Towarzystwo im. Brata Alberta

Opiekun: ks. prałat Władysław Kenar

Liturgiczna Służba Ołtarza

Opiekun: ks. Krzysztof Jasiński

Spotkania dla ministrantów młodszych kl. III – VI – wtorek i środa godz. 18.45

Spotkania dla ministrantów starszych – wtorek i środa godz. 19.30

Dzień uczestnictwa w zbiórce ministrantów jest do wyboru.

Z OBRZĘDU PRZYJĘCIA DO GRONA MINISTRANTÓW

Niech przystąpią chłopcy, którzy pragną być pobłogosławieni do służby ministranckiej:

Opiekun wzywa imiennie każdego z kandydatów, który wychodzi na środek, składa ukłon celebransowi i mówi:
Oto jestem.

Drodzy chłopcy! Po odpowiednim przygotowaniu, uznając wasze szczere pragnienie, dopuszczam was do służby ministranta w zgromadzeniu liturgicznym. Będziecie mogli odtąd nosić świętą księgę, a także krzyż – zwycięski sztandar naszej wiary. Będziecie dawać znaki dzwonkami, podawać dary ofiarne, oraz na cześć Boga nosić kadzidło i światło.
Najmilsi! Posługa ministranta, do której dopuszczamy dziś waszych synów, braci, kolegów i znajomych, jest potrzebna Kościołowi i bardzo przez Kościół ceniona. Ministrant bowiem pomaga kapłanowi przy sprawowaniu świętych obrzędów, szczególnie podczas Mszy Świętej, zarówno wtedy, gdy kapłan przewodniczy modlitwie Kościoła, jak i wtedy, kiedy wykonuje czynności samego Chrystusa, który za jego pośrednictwem konsekruje chleb i wino na ciało i Krew swoją.

Celebrans wyciągnąwszy ręce nad ministrantami mówi:

Boże, Ty przez Syna Swego powierzyłeś ludziom różne funkcje w Kościele. Umocnij swoim błogosławieństwem wybranych do świętej służby liturgicznej. Spraw, aby wiernie wypełniali swoje nowe obowiązki i stale wzrastali w Twej łasce i miłości. udziel im łaski żywej wiary i miłości, aby ich służba była miła Tobie i pociągała innych do Ciebie. Wspomagaj ich, aby gorliwi w służbie ołtarza byli też wzorowi jako synowie, sumienni w nauce, szlachetni w postępowaniu i przykładni jako wyznawcy Chrystusa, który z Tobą żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

Nowo przyjętym ministrantom celebrans podaje im komżę mówiąc:

Przyjmij ten strój ministranta, który ma oznaczać czystość i piękność duszy z jakąpowinieneś przystępować do usługiwania przy świętych czynnościach. W imię Ojca i Syna † i Ducha Świętego. Amen.

Posługa ministrancka

Ministrant (łac. ministro, -are; -avi; -atum – służyć, posługiwać, pomagać) – Kościele katolickim: osoba posługująca przy celebracji Mszy oraz przy sprawowaniu pozostałych sakramentów i sakramentaliów (np. błogosławieństwa, pogrzeby, oraz nabożeństw). Ministranci są wiernymi świeckimi. Po okresie próbnym są uroczyście przyjmowani do grona Służby Liturgicznej poprzez błogosławieństwo do tej funkcji.
Stroje ministrantów są różnorodne, lecz powinny być zatwierdzone przez biskupa. Wzorem, przewidzianym przez księgi liturgiczne jest alba, lub komża włożona na sutanelę.

Stopnie formacji ministranckiej (funkcje):

kandydat – nie nosi jeszcze komży, ale uczy się w tym czasie posługiwania do mszy, odpowiedzi mszalnych itp., ten okres próby trwa zazwyczaj rok;

choralista – daje wiernym sygnały do przyjęcia odpowiednich postaw ciała za pomocą kołatek, dzwonków i gongów;

ministrant światła (inaczej lucyferariusz; z łac. lux, lucis – światło) – opiekuje się świecami, posługuje do nich;

ministrant księgi (inaczej librysta lub manduktor; z łac. liber – księga) – dba o księgi liturgiczne, przygotowuje je przed celebracją liturgiczną; może posługiwać celebransowi przy mszale;

ministrant ołtarza – posługuje przy naczyniach liturgicznych ; podaje chleb, wino i wodę do sprawowania Eucharystii, usługuje kapłanowi, a przy udzielaniu wiernym Komunii świętej, przytrzymuje patenę pod Ciałem Pańskim, by jego okruszyny nie spadły na ziemię;
ministrant krzyża (inaczej krucyferariusz z łac. crux, crucis – krzyż) – nosi krzyż podczas procesji i drogi krzyżowej :

lektor – ministrant Słowa Bożego – proklamuje Słowo Boże (czytania z wyjątkiem Ewangelii) oraz odczytuje wezwania Modlitwy Powszechnej;

psałterzysta – wykonuje psalmy, zazwyczaj jest ministrantem Słowa Bożego posiadającym uzdolnienia muzyczne;

kantor – intonuje pieśni, dba o oprawę muzyczną liturgii i zaangażowanie wiernych w śpiew, ta funkcja rzadko już występuje w Polsce i jest często mylona z psałterzystą. Kantor zazwyczaj jest ministrantem Słowa Bożego posiadającym uzdolnienia muzyczne;

ceremoniarz – mistrz ceremonii – jego zadaniem jest koordynowanie działań pozostałych ministrantów; jest odpowiedzialny za prawidłowy przebieg liturgii, przeprowadza próby z ministrantami, musi być zaznajomiony z przepisami liturgicznymi;

animator liturgiczny – jest osobą dorosłą, po specjalnym kursie; opiekuje się grupą ministrantów.
Oczywiście, ministrant może wykonywać zadania przewidziane dla stopni niższych, oraz, gdy nabył już stosowne umiejętności, te przewidziane dla stopni wyższych.

Można wyróżnić także inne funkcje:

turyferariusz – odpowiedzialny jest za kadzielnicę (trybularz): jej przygotowanie i utrzymanie w czystości;

nawikulariusz – służy razem z turyferariuszem – niesie kadzidła w naczyniu, zwanym „łódką”;

ministrant wody – nosi kociołek z woda święconą: podczas aspersji (pokropienia wiernych woda święconą) oraz błogosławieństw i poświęceń

ministrant mitry – podczas mszy sprawowanej przez infułata lub biskupa – trzyma mitrę lub infułę w momentach liturgii, gdy ten jej nie używa;

ministrant pastorału – podczas mszy pod przewodnictwem biskupa trzyma pastorał w momentach liturgii, gdy ten go nie używa.

Modlitwa ministranta przed Mszą Świętą

K: Wspomożenie nasze w imieniu Pana,
W: Który stworzył niebo i ziemię.

Oto za chwilę, przystąpię do Ołtarza Bożego, do Boga, który rozwesela młodość moją. Do świętej przystępuję służby. Chcę ją dobrze pełnić. Proszę Cię, Panie Jezu, o łaskę skupienia, by myśli moje były przy Tobie, by oczy moje były zwrócone na ołtarz, a serce moje oddane tylko Tobie. Amen.

Modlitwa ministranta po Mszy Świętej

K: Błogosławmy Panu,
W: Bogu niech będą dzięki!

Boże, którego dobroć powołała mnie do Twojej służby, spraw, bym uświęcony uczestnictwem w Twych tajemnicach, przez dzień dzisiejszy i całe me życie szedł tylko drogą zbawienia. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

Ruch Światło – Życie Domowy Kościół

Rok formacyjny 2019/2020

Temat roku: „Wolni i Wyzwalający”

Ruch Światło-Życie – Domowy Kościół:

Krąg II Świętego Judy Tadeusza
ks. Zbigniew Malec
Krąg III Niepokalanie Poczętej NMP
ks. Marek Blecharczyk
Krąg IV św. Jadwigi Królowej
ks. Zbigniew Malec
Krąg V św. Wojciecha, Biskupa i Męczennika
ks. Jan Częczek
Krąg VI św. Jana z Dukli
Ks. Zbigniew Malec
Krąg VII Krąg św. Rodziny
Ks. Dariusz Szylar

Krótko o Domowym Kościele

„Przymierze małżeńskie, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury na dobro małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.”

Ks. Franciszek Blachnicki, założyciel Domowego Kościoła, gałęzi rodzinnej Ruchu Światło-Życie mówiąc o sakramencie małżeństwa zwracał uwagę, ze znakiem widzialnym są tutaj relacje osobowe między dwojgiem, którzy zawierają przymierze małżeńskie. Jednak relacje między mężczyzną i kobietą nie są wolne od zła, które dotyka człowieka tak z zewnątrz, jak i z jego wnętrza. Ten nieporządek wynikający z grzechu wypaczył wzajemną komunię mężczyzny i kobiety, jaka była od początku darem Stwórcy. „W sakramencie małżeństwa to Bóg czyni siebie gwarantem i zobowiązuje się dokonać tego, co znaki sakramentalne wyrażają i co jest w nich celebrowane, mianowicie ukształtowania jedności z dwojga różnych.”.
Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie pomaga małżonkom sakramentalnym czerpać z łaski i mocy sakramentu małżeństwa, uczy jak żyć tym sakramentem i celebrować go przez całe życie. Łączy on w sobie charyzmaty Ruchu Światło-Życie i międzynarodowego ruchu małżeństw katolickich Equipes Notre-Dame, od którego przejął ideał duchowości małżeńskiej, czyli dążenia ku Bogu w jedności ze współmałżonkiem.
Duchowość małżeńska proponowana w ramach Domowego Kościoła jest realizowana poprzez przyjęcie elementów formacyjnych nazywanych zobowiązaniami – darami. Są to codzienna modlitwa osobista połączona z lekturą Pisma Świętego, regularne spotkanie ze słowem Bożym, codzienna modlitwa małżeńska jako wspólne stawanie przed Panem, codzienna modlitwa rodziny, jako wspólnoty zanurzonej w Bogu, comiesięczny dialog małżeński i wynikająca z niego reguła życia (systematyczna praca nad sobą), uczestnictwo przynajmniej raz w roku w rekolekcjach formacyjnych. Nie są one celem samym w sobie, ale środkiem do celu. Ich realizowanie odbywa się w małżeństwie poprzez codzienny wspólny wysiłek małżonków, podejmujących i realizujących poszczególne zobowiązania oraz poprzez wzajemną pomoc małżeństw w kręgu w dążeniu do Chrystusa (idea małej grupy jako środowiska koniecznego do wzrostu wiary).
Małżeństwa należące do Domowego Kościoła wezwane są do posługi na rzecz własnej rodziny, posługi rozumianej jako budowanie wspólnoty wiary, nadziei i miłości. Wspólnoty, w której świadomość, że wszyscy jej członkowie są dziećmi Jedynego Boga i stąd posiadają swą niepowtarzalność oraz godność, bez względu na wiek i stopień rozwoju. Taka świadomość uzdalnia do wielkodusznej postawy służby na rzecz rodziny i poszczególnych jej członków, a także przyjmowania daru służby od innych. Wtedy wspólnota rodzinna staje się wielką szansą dla wszechstronnego rozwoju człowieka – jego wzrastania w Bogu, poznawania prawdy o sobie samym, uczenia się miłości.
Wymienione wcześniej elementy formacyjne – zobowiązania uczą małżonków spełniania w swojej rodzinie funkcji kapłańskiej, nauczycielskiej i królewskiej, o których mówią dokumenty Kościoła . Należy tutaj zaznaczyć, że im wcześniej (chodzi o staż małżeński i wiek dzieci) małżonkowie wejdą na drogę formacji Domowego Kościoła, tym łatwiej im spełniać posługę na rzecz swojej rodziny. Małe dzieci wychowywane w klimacie świadomej wspólnoty chrześcijańskiej w sposób naturalny wzrastają we wierze, ucząc się Boga przez wspólną modlitwę rodzinną, potem lekturę Słowa Bożego, swoiste kręgi biblijne w rodzinie, modlitwę Liturgią Godzin. Możliwość zadawania pytań związanych z wiarą, na równi z pytaniami z innych dziedzin życia, poczucie akceptacji i miłości, świadomość miłości Pana Boga – są ogromnym zapleczem siły i równowagi dla dziecka, gdy zaczyna wchodzić w czas dorastania i odkrywania własnej drogi życia. Małżonkowie zaś mają większą szansę na budowanie miłości zdrowej, wolnej od głębokich zranień, wspierającej współmałżonka w jego dojrzewaniu na płaszczyźnie ludzkiej i duchowej. Będą „odwoływali się do mocy sakramentu, która pozwala każdemu z nich wejść w trudności spowodowane bliskością drugiego.”

Anna i Jacek Nowak

Ruch Światło - Życie Oaza Młodzieżowa

Opiekun: ks. Tomasz Dziob
Spotkania – w piątki o godzinie 19.00

Ruch Światło – Życie jest katolickim ruchem odnowy Kościoła. Powstał dzięki Słudze Bożemu ks. Franciszkowi Blachnickiemu i od ponad 50 lat rozwija się w Polsce, a w ostatnich kilkunastu latach także poza jej granicami: na Słowacji, w Czechach, na Białorusi, Ukrainie, Litwie, w Kazachstanie, Bułgarii, Brazylii, wśród Polonii w Niemczech, Austrii, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie.

Gromadzi ludzi różnego wieku i powołania: młodzież, dzieci, dorosłych, rodziny, jak również kapłanów, zakonników, siostry zakonne.
Poprzez odpowiednią dla każdej z tych grup formację oaza pragnie prowadzić ku dojrzałości chrześcijańskiej, ku świętości, służąc jednocześnie odnowie Kościoła według wskazań Soboru Watykańskiego II. Ruch ten wprowadza także ochrzczonych na drogę głębszego życia chrześcijańskiego, pomaga im lepiej rozumieć Pismo Święte i liturgię. Uczy owocniej przyjmować sakramenty święte i prowadzić życie zgodne z powołaniem do świętości. W ten sposób tworzy się nową wspólnotę i nową kulturę – cywilizację miłości.

„Pragnę także serdecznie pozdrowić wszystkich młodych uczestników tegorocznych oaz, a także wszystkie oazowe rodziny.
Moi drodzy, ja wam chcę powiedzieć jedno, mianowicie, że… kiedy się zbliżało lato, albo i nawet środek zimy i ruszyły oazy, i ruszyły rekolekcje, jeździłem chętnie od grupy do grupy. Najbardziej starałem się trafić na pogodny wieczór. Strasznie lubiłem siadać przy ognisku i słuchać jak śpiewacie, i słuchać też czasem, jak się wygłupiacie…
Ale moi kochani, najważniejsze jest co innego – to, że stawiacie sobie wysokie wymagania.”
( Jan Paweł II )

Ruch Światło-Życie

Oaza młodzieżowa jest wspólnotą gromadzącą ludzi młodych, głównie uczniów gimnazjum, liceum i studentów, na cotygodniowych spotkaniach formacyjnych. To jedna z gałęzi Ruchu Światło-Życie – ruchu odnowy Kościoła założonego przez sługę Bożego ks. Franciszka Blachnickiego w połowie XX wieku. Na wzór ojca Franciszka oazowicze stawiają sobie za cel troskę o odnowę życia duchowego i parafialnego, zgodnie z postanowieniami Soboru Watykańskiego II – aby Kościół stawał się wspólnotą wspólnot, a ludzie, aktywnie włączając się w życie parafii jako najmniejszej komórki Kościoła, przyczyniali się do duchowego wzrostu całej wspólnoty wierzących. Dlatego też dążą szczególnie do rozwijania osobistej relacji z Chrystusem.

Podstawowym zadaniem wspólnoty Ruchu Światło-Życie jest osiąganie dojrzałości chrześcijańskiej przez jej członków. Służy temu bogata formacja, na którą składa się wiele form aktywności, a przede wszystkim:

wspólnie przeżywana Eucharystia;
regularne spotkania formacyjne w małej grupie, których celem jest pogłębianie wiary i kształtowanie właściwych postaw moralnych poprzez przyglądanie się życiu w świetle słów Pisma Świętego;
modlitwa wspólnotowa;
uczestnictwo w rekolekcjach przeżyciowych, których istotą jest doświadczenie miłości i bliskości Pana Boga w liturgii, we wspólnocie, na modlitwie i poprzez słowa Pisma Świętego;
codzienna modlitwa osobista z Pismem Świętym, zwana Namiotem Spotkania;
służba parafii.

Znakiem rozpoznawczym Ruchu jest tak zwana foska, czyli starochrześcijański krzyż, składający się z greckich liter, które czytane z góry na dół tworzą wyraz światło: ΦΩΣ (FOS), a czytane w poziome – życie: ΖΩΗ (DZOE); stąd też nazwa tej wspólnoty: Ruch Światło-Życie. W znaku tym zawiera się bogata symbolika charyzmatu Ruchu Światło-Życie. Polega on na tym, by jego członkowie poznawali światło Ewangelii Chrystusowej i wprowadzali je w życie. Wizytówką każdego roku formacyjnego są symbole – hasło, logo i piosenka, będące wyrazem treści, które cały Ruch szczególnie przeżywa w trakcie formacji danego roku.

Patronką Ruchu Światło-Życie jest Maryja – Niepokalana Matka Kościoła, która pokazuje nam źródło życia – Chrystusa. Jej figura znajduje się w Centrum Ruchu, w Krościenku nad Dunajcem. Sercem Centrum i całego Ruchu jest kaplica Chrystusa Sługi. Formacja oazowa prowadzi uczestników do diakonii. Ten grecki wyraz oznacza po prostu służbę. Członek Ruchu Światło-Życie, który przeszedł już swoją formację podstawową, chce naśladować Chrystusa Sługę, wykorzystując swoje talenty, zdolności i wiedzę w służbie Kościołowi. Diakonia to także grupa osób działających na rzecz własnej wspólnoty i całego Ruchu.

Oaza w naszej parafii

Jako oaza naszej parafii spotkania rozpoczynamy w każdy piątek o godzinie 19:00. Wspólnota liczy kilkanaście osób. Moderatorem i opiekunem jest obecnie ksiądz Roman Kocaj, który wraz z s. Elizą przewodzą nam na drodze formacji Światło-Życie.

Co robimy?

Najważniejsze są dla nas działania mające na celu kształtowanie osobistej relacji z Jezusem. Naszym priorytetem jest więc realizowanie podstawowych punktów formacji oazowej, takich jak: udział w Eucharystii, uczestnictwo w piętnastodniowych rekolekcjach wakacyjnych, w spotkaniach grupowych, modlitwa wspólnotowa i osobista. Oprócz tego mamy w planach jeszcze wiele innych rzeczy – jako wspólnota parafialna i chrześcijańska oraz po prostu – jako grupa przyjaciół. Chodzimy na wycieczki, na pizzę, jeździmy na rowery, zapraszamy ciekawych gości, którzy dzielą się z nami wiedzą i doświadczeniem Pana Boga i Kościoła, organizujemy zabawy, weekendowe wyjazdy w góry lub inne piękne miejsca, a we wszystkim jest z nami Bóg. Jako że struktura Ruchu Światło-Życie jest zbudowana na wzór struktury Kościoła, jesteśmy także obecni w rejonie, który stanowi okolice Łańcuta – spotykamy się z oazami innych parafii na Dniach Wspólnoty czy wyjazdach.

Ruch Światło – Życie Oaza Dzieci Bożych

Oaza Dzieci Bożych

Opiekun: ks. Łukasz Mendyk
Spotkania – w piątki o godz. 16.45

Spotkania formacyjne

W spotkaniach Oazy Dzieci Bożych uczestniczą dzieci ze szkoły podstawowej z klasy III, IV, V i VI.

Oaza Dzieci Bożych

Formacja oazowa zrzeszająca najmłodszych członków Ruchu Światło-Życie stworzonego przez ks. Franciszka Blachnickiego, będąca jednocześnie jej najstarszym pionem.

Pierwsza próba przeprowadzenia rekolekcji zamkniętych dla ministrantów, miała miejsce w Kokoszycach od 2 do 6 lipca 1951. Wyjazd został zorganizowany przez ks. Franciszka Blachnickiego, na prośbę Referatu Duszpasterskiego Kurii Diecezjalnej w Katowicach. Program rekolekcji opierał się na metodzie św. Ignacego, która według ks. Franciszka Blachnickiego nie sprawdziła się wśród najmłodszych; dążono zatem do opracowania nowej formuły osnutej wokół prawdy o Dziecięctwie Bożym. Zwieńczeniem były rekolekcje zamknięte dla 202 ministrantów w Rybniku, odbywające się w zakładzie Sióstr Urszulanek od 10 do 14 sierpnia 1952 roku. W rezultacie stwierdzono, że w ramach tradycyjnych trzydniowych rekolekcji nie można zrealizować założeń nowej koncepcji. Powstał wtedy postulat stworzenia rekolekcji dwutygodniowych, które po raz pierwszy odbyły się 1954 roku od 19 lipca do 1 sierpnia w tarnogórskiej Bibieli; wzięło w nich udział 50 ministrantów z parafii Rydułtowy. Rekolekcje w Bibieli pozwoliły ks. Franciszkowi Blachnickiemu ustalić porządek dnia oraz program wychowawczy, który został zachowany na późniejszych Oazach Dzieci Bożych. Wypracowano także trzy przykazania oazy: czystość, posłuszeństwo, miłość. W 1958 roku odbyła się w Koniakowie pierwsza Oaza Dzieci Bożych dla grupy dziewcząt, w której uczestniczyły 92 dziewczynki z sześciu różnych parafii.

Lata 1951-1958 rozwinęły i sformułowały więc metodę przeżyciowo-wychowawczą dziecięcych rekolekcji zamkniętych pod nazwą Oaza Dzieci Bożych. W 1958 roku Centralna Krucjata Wstrzemięźliwości w Katowicach wydała teczkę duszpasterską „Oaza Dzieci Bożych” dla prowadzących rekolekcje. W 1963 roku metoda rekolekcyjna oazy została opracowana naukowo w studium pt. Metoda przeżyciowo-wychowawcza dziecięcych rekolekcji zamkniętych.

Od 1968 roku nastąpił nieprzerwany rozwój oazy, w wyniku którego rozwinął się ruch Żywego Kościoła, od 1976 roku nazywany Ruchem Światło-Życie. W tym okresie Oaza Dzieci Bożych przestała być organizowana, na rzecz szybko rozwijającej się oazy młodzieży; rekolekcje dla najmłodszych wznowiono od 1972 roku.

Obecnie Oaza Dzieci Bożych zakłada dziesięcioletni cykl formacyjny Służby Liturgicznej jako okresu wprowadzenia do kolejnego etapu pracy nad duchowością ministranta lub członkini scholi. Pierwszy stopień formacji jest skierowany do dzieci, które ukończyły czwartą klasę szkoły podstawowej, a w oazie przeżyły już etap kandydata. Program Oazy Dzieci Bożych został stworzony z myślą włączenia się dzieci starszych w trakcie jego trwania, mimo niezetknięcia się wcześniej z działaniem Służby Liturgicznej czy Ruchu Światło-Życie. Całoroczny program formacyjny dla grup ministranckich i scholi obejmuje dwa powtarzające się co roku etapy. Pierwszy etap realizowany jest na cotygodniowych spotkaniach poszczególnych grup, drugi związany z dwutygodniowymi rekolekcjami wakacyjnymi. W latach 1982-1987 wprowadzono obowiązujący do dziś podział na Oazę Dzieci Bożych I, II, III i 0 stopnia (w tym ostatni poziom będący przejściem do oaz młodzieżowych). Każda grupa prowadzona jest przez księdza lub odpowiednio wykwalifikowanego animatora, uczestnicy korzystają z podręczników dostosowanych do danego stopnia oazy.

Co dzieci robią na spotkaniach?

Przez wspólną zabawę, poznawanie Słowa Bożego, animacje, warsztaty, spędzany w grupie wesoło a za razem twórczo czas – poznają Dobrego Boga Ojca.
Dzieci są angażowane do posługi w Kościele, oczywiście na miarę swoich możliwości, często śpiewają w scholach, są w DSM i ministrantami.

Rekolekcje wakacyjne

W wakacje organizowane są również piętnastodniowe rekolekcje oazowe:
ODB – dla dzieci po 3, 4, 5 klasie szkoły podstawowej

Dzieci wyjeżdżają poza miejsce zamieszkania, oprócz tego, co zwykle robią w ciągu pracy rocznej, tu dodatkowo wypełniają dyżury, uczą się nowych piosenek, uczestniczą w Eucharystii, a wszystko to na chwałę Pana.
Przez tak stworzone warunki mogą doświadczyć, jak pięknie jest być dzieckiem Boga! Trzynastego dnia rekolekcji jest tzw. Dzień Wspólnoty. Wszystkie Oazy z okolicy zjeżdżają do jednego miejsca i dzielą się przeżyciami.
Podobnie jak podczas spotkań w ciągu roku, uczestnicy podzieleni są na niewielkie grupy, a każda z nich ma własnego animatora. Rekolekcje oazowe trwają 15 dni (+ dzień przyjazdu i odjazdu), w ciągu których przeżywane są Tajemnice Różańca Świętego.

Dziewczęca Służba Maryjna - Chorągwiarki

Opiekun: s. Beata
Spotkania: czwartki o godz. 17.00

W naszej świątyni podczas nabożeństw majowych, październikowych, w czasie nowenny do Matki Bożej czy w procesjach widzimy dziewczynki ubrane na niebiesko, które trzymają w rękach chorągwie. Popularnie nazywają się chorągwiarki. Nie każdy z nas wie, że grupa ta nosi nazwę Dziewczęca Służba Maryjna. Nazwa ta zawiera najkrótszą syntezę przyjętego programu. Dziewczęta, które należą do grupy, uczą się od Maryi ukochania domu i życia rodzinnego, poświęcania się dla innych, szlachetności, prawdziwej radości i ewangelicznych zasad życia.
Spotkania odbywają się w każdy czwartek o godz. 17.00 w sali domu parafialnego, oprócz maja i października, ponieważ w tych miesiącach dziewczęta przychodzą na służbę codziennie. Na spotkaniach pod opieką siostry modlą się i uczą, jak wypełniać pięć zadań Dziecka Maryi, czyli obowiązków, które otrzymały w dniu przyjęcia do grupy, tj. :

1. Umacniać swą przyjaźń z Jezusem przez dobre uczynki i unikanie grzechu.
2. Wypełniać polecenia rodziców i wychowawców.
3. Starać się o zgodę i miłość w Dziewczęcej Grupie Maryjnej.
4. Nieść radość, zwłaszcza tam, gdzie są ludzie smutni, samotni i cierpiący.
5. Pamiętać o codziennej modlitwie „O Pani moja, o Matko moja…”.

Dziewczęca Służba Maryjna to nie tylko służba w kościele podczas nabożeństw, to nie tylko spotkania cotygodniowe, ale to również wspólne wyjazdy wakacyjne, ogniska, pielgrzymki, wycieczki, zabawa.

Maryja wiele razy objawiała się dzieciom ( Fatima, Lourdes) i powierzała im ważne sprawy. Dzieci stawały się Jej najbliższymi współpracownikami i pomocnikami. Dziewczynki, które należą do Dziewczęcej Służby Maryjnej, również przyjęły zaproszenie Maryi i stanowią Jej przyboczną, wierną straż. Pragną u boku Maryi walczyć z wszelkim złem i rozsiewać dobro. Bronią w tej walce są ich czyste dziecięce serca, które potrafią pokonać każde zło i wyprosić u Boga wiele łask dla parafii, rodziny, najbliższych.

Widząc uśmiechnięte dziewczęta ubrane na niebiesko, pomódlmy się za nie, aby nie zawiodły Maryi, by ich serca, myśli, pragnienia i czyny zawsze zostały czyste.